(21 de junio de 1555)
La excelente piedad y la sincera observancia de Nuestro queridísimo hijo en Cristo, el Rey Felipe, y de Nuestra queridísima hija en Cristo, María, Reina de Inglaterra y de Francia, ilustres ante Dios, hacia Nosotros y esta Santa Sede, y el singular celo en este nuevo retorno del Reino de Inglaterra a la unidad de la misma Iglesia y a la confesión de la verdadera fe y a Nuestra obediencia y a la del Romano Pontífice, Nos impulsan con razón a confirmar con el respaldo de Nuestra aprobación aquellas disposiciones que han emanado de la Autoridad Apostólica para la paz y la tranquilidad del mismo Reino.
Hace tiempo, de hecho, que los amados hijos del Consejo Supremo del mismo reino, llamado Parlamento, habían explicado al Rey Felipe y a la Reina María susodichos, a través de sus cartas suplicantes, que anteriormente, debido al perniciosísimo cisma que prevalecía en el mismo reino, por la temeridad de su Parlamento, algunos obispados se habían dividido, y de ellos algunas iglesias inferiores se habían erigido en catedrales, y se habían fundado escuelas y hospitales, así como se habían hecho muchísimas dispensas y provisiones de beneficios; y muchas personas que se habían convencido de que las disposiciones del derecho canónico ya no tenían lugar en el mencionado reino, habían contraído matrimonios entre sí por palabras del presente, en grados de consanguinidad o afinidad prohibidos por la ley y ante otros impedimentos canónicos; y muchos actos y procesos judiciales, tanto en primera como en posteriores instancias, sobre materias espirituales y eclesiásticas se habían celebrado y observado ante jueces, tanto ordinarios como delegados, procediendo por autoridad seglar, y sobre ellos se habían también pasado y promulgado sentencias, y bienes eclesiásticos habían sido ocupados y confiscados por varias personas del mismo Reino, todo lo cual, aunque se pudiera declarar nulo según lo dispuesto en los Sagrados Cánones, sin embargo, si se hubiera revocado a otro estado del que entonces estaban, se hubiera perturbado la paz y quietud públicas de todo el Reino y se hubiera suscitado la mayor confusión, especialmente si se hubiera molestado a los poseedores de dichos honores.
Y por lo tanto, humildemente suplicaron a los mismos Rey Felipe y Reina María que se dignaran interceder ante su amado hijo Reginaldo, Cardenal Diácono de Santa María en Cosmedin, llamado Polo, Nuestro Legado y el de la Sede Apostólica en el mencionado Reino, para que estuviese dispuesto a proveer a la firmeza y estabilidad de los asuntos antes mencionados y al mismo tiempo a la paz y tranquilidad del mismo Reino con bondad Apostólica; y Nuestros Venerables Hermanos, los Obispos y el amado clero de la provincia de Canterbury, representando a casi todo el cuerpo eclesiástico, a quienes pertenecía más la causa de estos bienes eclesiásticos, habían explicado que tales bienes no podían ser revocados al derecho de las iglesias sin perturbar la paz universal y la quietud del mismo Reino y sin poner en el mayor peligro la causa de la fe y la unidad de la Iglesia, introducida entonces con tan grande consenso en el mismo Reino; y por lo tanto habían suplicado también a los dichos Rey Felipe y Reina María que intercediesen ante el dicho Cardenal Reginaldo y Legado para que no fuese estricto y difícil en lo tocante a relajar a los dueños de los dichos bienes eclesiásticos. Pero los dichos reyes Felipe y María, a quienes era más importante proceder para que el reino confiado a su poder, gobierno y cuidado se conservase en paz y tranquilidad, habiendo oído y considerado maduramente tales súplicas y demandas, habían juzgado que ea todos estos y especialmente aquellos que se pedían en causa de bienes eclesiásticos, debían ser concedidos sin ninguna demora por el dicho cardenal y legado Reginaldo por causa de la fe y la paz pública, y por tanto habían intercedido ante el dicho Cardenal y Legado Reginaldo sobre todo lo precedente.
El susodicho Cardenal y Legado Reginaldo, que fue enviado allí para reconciliar el Reino, que había estado separado por tanto tiempo de la Unidad de la Iglesia Católica, con Dios y la Iglesia de Cristo y con Su Vicario en la tierra, y para procurar con toda diligencia todo lo que pertenecía a la paz y tranquilidad del Reino, para que pudiera proveer a la paz y tranquilidad del Reino, y que la unidad de la Iglesia, de la que dependía la salvación de tantas almas redimidas por la Preciosa Sangre de Cristo, que ya había sido introducida en el mismo Reino, pudiera ser corroborada y permaneciera a salvo, dado que la estabilidad de ambas cosas consistiría principalmente en que no se infligiera ninguna molestia a los poseedores de dichos bienes eclesiásticos por mantenerlos.
Muchos y, en verdad, graves testimonios darían fe, y la intercesión de los mismos Rey Felipe y Reina María, que habían trabajado tan diligentemente y piadosamente para que la unidad de la Iglesia y la autoridad de dicha Sede se instaurara en el dicho Reino, tendría la autoridad que se debía al dicho Cardenal Legado Reginaldo, y para que todo el dicho Reino pudiera reconocer la verdaderamente maternal indulgencia y caridad de dicha Sede hacia él, y en el mismo hecho de que la susodicha Autoridad Apostólica, que por cartas de dicha Sede, teniendo suficiente facultad para ello, fue facultada en esa parte, dispensó por sus cartas que todas y cada una de las erecciones de Iglesias Catedrales, fundaciones de Hospitales y Escuelas en el tiempo del susodicho Cisma, de hecho y anuladas, deberían permanecer permanentemente firmes y estables en el estado en que entonces estaban; y les añadió la fuerza de la firmeza Apostólica, para que fueran consideradas por todos como hechas no por temeridad previa, sino por aquella Autoridad que él mismo entonces les atribuyó; y con todas y cada una de las personas del dicho Reino que fueron introducidas por el derecho positivo como impedimento a la justicia en algún grado de consanguinidad o afinidad, incluso múltiple, o parentesco espiritual u honestidad pública, y en los que el Romano Pontífice solía dispensar matrimonios que habían contraído de hecho, consciente o inconscientemente, para que, a pesar de cualquier impedimento de este tipo, pudieran libre y lícitamente permanecer en sus matrimonios así contraídos o contraerlos de nuevo, misericordiosamente en el Señor dispensó al decretar la descendencia concebida y por concebir como legítima. De modo que, sin embargo, quienes habían contraído a sabiendas y maliciosamente, por la sentencia de excomunión y por la culpa de incesto o sacrilegio por su Ordinario o Cura, a quien él concedió la facultad de hacerlo, obtuvieran la absolución; Y CON MUCHAS PERSONAS ECLESIÁSTICAS SECULARES Y PERSONAS REGULARES DE DIVERSOS ÓRDENES QUE HABÍAN OBTENIDO DIVERSAS IMPETRACIONES, DISPENSACIONES, GRACIAS E INDULTOS CONCERNIENTES TANTO A ÓRDENES COMO A BENEFICIOS ECLESIÁSTICOS U OTRAS MATERIAS ESPIRITUALES CON PRETENSA AUTORIDAD DE LA SUPREMACÍA DE LA IGLESIA ANGLICANA, NULAMENTE Y DE HECHO, Y QUE FUERON DEVUELTAS AL CORAZÓN DE LA IGLESIA RESTAURADA A LA UNIDAD, PARA QUE PUDIERAN PERMANECER EN SUS ÓRDENES Y BENEFICIOS, DISPENSÓ Y CON OTROS QUE TRABAJABAN CON UNA ENFERMEDAD SIMILAR SE OFRECIÓ A DISPENSAR... y todos los procesos celebrados y formados en cualquier instancia ante cualesquiera jueces, tanto ordinarios como delegados, incluso laicos, sobre asuntos espirituales, y las sentencias dictadas sobre ellos, en cuanto a la nulidad que surge del defecto de jurisdicción, solo los sanó y los confirmó por la Autoridad Apostólica antes mencionada, y a cualquier persona del mismo Reino a cuyas manos ya habían llegado bienes eclesiásticos de cualquier contrato o título oneroso o lucrativo y que los hubieran tenido o incluso entonces los tuvieran, remitió y relajó en su totalidad todos y cualquier fruto de los mismos bienes, incluso si se recibieron indebidamente, queriendo y decretando que los poseedores de dichos bienes eclesiásticos, tanto muebles como inmuebles, no pudieran entonces ni en el futuro ser molestados, inquietados o perturbados por las disposiciones de los concilios generales o provinciales o cartas decretales de los Romanos Pontífices o cualquier otra censura eclesiástica en dichos bienes o su posesión, ni se les debía imponer o infligir censura o castigo eclesiástico alguno por la retención o no restitución de esta clase, y que así debían ser juzgados y definidos por cualesquiera jueces y auditores, habiéndoseles quitado cualquier otra facultad y autoridad para juzgar e interpretar, y que cualquier otra cosa que pudiera suceder debía intentarse como nula y sin valor, como en las mismas cartas en las que advertía que se debía recurrir al Romano Pontífice y que se debía humildemente solicitar que se dignara confirmar lo anterior o hacerlo de nuevo, y que deseaba que se advirtiera a los que poseían los bienes muebles de las iglesias que debían tener presente la severidad del juicio divino contra Belsazar, rey de Babilonia, que convirtió en usos profanos los vasos sagrados tomados no de sí mismo, sino de su padre y del templo, y que si permanecían, debían restituirlos a sus propias iglesias o a otras; y exhortó también, por las entrañas de la misericordia de Jesucristo, imploró a todos y cada uno de los que esto tocaba, que no se olvidaran enteramente de su salvación, sino que al menos deberían procurar que de los bienes eclesiásticos, especialmente de aquellos que habían sido especialmente destinados al sostén de los ministros del pueblo por razón de los personajes y Vicariatos o la Catedral y otras iglesias inferiores que entonces existían ejerciendo la cura de almas, se hiciera provisión para que sus pastores y vicarios personales pudieran ser cómodamente y honestamente sostenidos de acuerdo con su calidad y estatus y pudieran ejercer la cura de almas loablemente y soportar las cargas que les incumbían de una manera más completa.
Pero como después el mismo Rey Felipe y la Reina María designaron a tres de sus oradores, hombres muy distinguidos y dotados de toda virtud, para Nosotros y por medio de ellos Nos rindieron obediencia en Nuestro consistorio público ante Nuestros Venerables Hermanos los Cardenales de la Santa Iglesia Romana y varios Arzobispos y Obispos y prelados de otras iglesias y sucesivamente Nos hicieron suplicar que a las dispensas, decretos, adiciones, sanaciones, remisiones, relajaciones y testamentos individuales del Cardenal Legado Reginaldo, y a las cartas redactadas al respecto, Nos dignáramos a añadir la fuerza de Nuestra aprobación y a brindar a otros la bondad apostólica en las premisas. Nosotros, juzgando que la restauración de este Reino, de la cual depende la salvación de tantas almas redimidas por la Preciosísima Sangre de Nuestro Señor Jesucristo, y que la paz y tranquilidad del Reino mismo en la confesión de la verdadera Fe y la Unidad de la Iglesia Católica, no deben ser perturbadas por ninguna preocupación terrenal; habiendo propuesto y discutido diligentemente todo lo anterior con algunos de nuestros hermanos los Cardenales de la Iglesia Romana, y habiendo considerado lo anterior, tras madura deliberación, las dispensas, decretos, adiciones, sanaciones, remisiones, relajaciones y testamentos individuales del Cardenal Legado Reginaldo de este tipo y en la medida en que conciernen a todos y cada uno de los actos y acciones del mismo Cardenal Legado Reginaldo mencionados anteriormente y contenidos en las mismas cartas.
DE MODO QUE, SIN EMBARGO, SI ALGUIEN HA SIDO PROMOVIDO A LAS ÓRDENES ECLESIÁSTICAS, TANTO SAGRADAS COMO NO SAGRADAS, POR ALGUIEN QUE NO SEA UN OBISPO O ARZOBISPO DEBIDA Y RECTAMENTE ORDENADO, ESTARÁ OBLIGADO A RECIBIR LAS MISMAS ÓRDENES NUEVAMENTE DE SU ORDINARIO, Y NO DEBERÁ ENTRETANTO MINISTRAR EN LAS MISMAS ÓRDENES.
Aprobamos y confirmamos la autoridad Apostólica antedicha con conocimiento cierto y le añadimos la plena y perpetua fuerza de la firmeza inviolable, supliendo todo y cada defecto de derecho y de hecho, si alguno puede intervenir en el mismo, y decretamos que todos ellos serán válidos y eficaces y tendrán sus plenos efectos. Que, sin embargo, como mayor precaución, con todos aquellos con quienes el mismo Cardenal y Legado Reginaldo, como se prefiere, ha dispensado en la manera y forma antedichas, DE MODO QUE AQUELLOS PROMOVIDOS A LAS ÓRDENES ANTEDICHAS POR OTRO QUE NO SEA OBISPO O ARZOBISPO, COMO SE PREFIERE, ESTÉN OBLIGADOS A RECIBIR ELLOS MISMOS LAS ÓRDENES, COMO SE MENCIONÓ, DE NUEVO, Y MIENTRAS TANTO A NO MINISTRAR (EN ESAS ÓRDENES), COMO SE HA DICHO; por la misma autoridad Apostólica, dispensamos de nuevo del don especial de la gracia, y decretamos todas las cosas que el mencionado Cardenal Legado Reginaldo decretó, y también a todas aquellas a las que él mismo añadió la fuerza de su firmeza apostólica, añadimos también la fuerza misma.
Y restauramos los procesos y sentencias que él mismo, como se afirma, sanó en la forma y modo arriba mencionados, y remitimos y liberamos los frutos de los mismos bienes eclesiásticos, según se prefiere, recibidos tal como fueron remitidos y liberados por el mismo Cardenal Legado Reginaldo, a las personas que los recibieron. Y finalmente, queremos también todas aquellas cosas que el mismo Cardenal y Legado Reginaldo quiso en las mismas cartas, y por medio de él, como se prefiere, amonestamos a otros y hacemos y hacemos otras cosas, que y como es sabido que él hizo y hizo en las mencionadas cartas, no obstando el feliz recuerdo del Papa Pablo II, nuestro predecesor, acerca de la no enajenación de las cosas de la Iglesia y cualesquiera otros Concilios Apostólicos y Provinciales y Sinodales dictados constituciones y ordenanzas especiales o generales, fundamentos también establecidos y costumbres, incluso fortalecidas por juramento, confirmación Apostólica o por cualquier otra firmeza, u otras cosas contrarias cualesquiera, aunque sean dignas de especial mención.
Por tanto, a nadie sea lícito infringir esta página de Nuestra aprobación, confirmación de adición, suplementación, decretos, dispensa, sanación, concesión, relajación, voluntad, amonestación, acción y hecho, o por temeraria osadía, contradecirla. Mas si alguien osare intentarlo, sepa que habrá de incurrir en la indignación de Dios Omnipotente y en la de sus santos Apóstoles Pedro y Pablo.
Dado en Roma, junto al Palacio de San Marcos, en el año de la Encarnación del Señor de mil quinientos cincuenta y cinco, a doce de las calendas de julio (21 de Junio), primero de nuestro pontificado.
JOANNES BAPTISTAE BARENGUS, Obispo Larinense, Secr. a Brevis FREDERICUS CARD. CESIUS, Cam. S. Card. Col.
***
***
BULA “Præclára charíssimi in Christo” (21 de JUNIO DE 1555) LATÍN
Præclára charíssimi in Christo fílii nostri Philíppi Regis et charíssimæ in Christo fíliæ nostræ Maríæ, Regínæ Ángliæ, Fránciæ Illústrium in Deum píetas ac sincéra in Nos et hanc Sanctam sedem observántia átque in hac nova Regni Ángliæ ad ipsíus Ecclésiæ unitátem et veræ fídei confessiónem ac Nostram et Románi Pontíficis obœdiéntiam reductióne stúdium singuláre Nos mérito ímpellunt ut quæ pro pace et tranquillitáte ipsíus Regni, apostólica auctoritate emanarunt Nostræ approbationis munimine roboremus.
Dudum siquidem cum dilecti filii supremum Concilium ejúsdem Regni Parliamentum nuncupátum Philíppo Regi et Maríæ Regínæ prædíctis per suos súpplices libellos exposuissent quod ántea perniciosíssimo Schismatem eodem regno vigente temeritáte ipsorum Parliamenti nonnulli episcopatus divisi et ex illis áliquæ inferiores Ecclésiæ in Cathedráles eréctæ et scholæ ac hospitália fundáta necnon plúrimæ dispensatiónes et beneficiórum provisiónes factæ fúerant: ac multæ persónæ quíbus persuásum extíterat juris Canónici dispositiónes in Regno prædícto ámplius locum non habére, inter se in grádibus consanguinitátis vel affinitátis de jure prohibítis ac aliis canonicis impedimentis sibi obstantibus matrimonia per verba de præsénti contraxérant; et multi actus judiciárii et processus tam in primis quam ulterioribus instantiis super rébus spiritualibus et ecclesialsticis coram judícibus tam ordinariis quam delegatis auctoritate laicali procedentibus habiti et servati ac super eis, etiam sententiæ latæ et promulgátæ, bonaque ecclesiastica per diversas ejúsdem Regni personas occupata et apprehensa fuerant, quæ ómnia licet ex Sacrorum Canonum instituas irrita declarari possent, tamen si ad alium statum quam in quo tunc erant revocata fuissent, pública pax et quies universi Regni turbata et maxima confusio orta fuiset, præsértim si dictorum honorum possessores molestati fuissent.
Et propterea eisdem Philippo Regi et Maríæ Regínæ humíliter supplicássent ut apud dilectum filium Reginaldum, Sanctæ Maríæ in Cosmedin Diaconum Cardinalem Polum nuncupatum, Nostrum et Apostólicæ Sedis in prædícto Regno Legatum de latere intercedere dignerentur ut præmissárum rerum firmitate et stabilitate ac simul eiusdem Regni quieti et tranquillitate de benignitate Apostolica providere vellet; ac Venerabiles Fratres Nostri Episcopi et dilecti fini clerus provínciæ Cantuariensis totum fere corpus ecclesiasticum repræsentántes, ad quos hujúsmodi bonorum ecclesiasticorum causa maxime pertinebat, exposuissent quod bona hujúsmodi ad jus ecclesiarum revocari non poterant quin pax universalis et quíes ejúsdem Regni turbaretur et causa fidei atque unitatis Ecclésiæ tunc temporis tanto omnium consensu in eodem Regno introducta in maximum periculum adduceretur; et propterea ipsi quoque dictis Philíppo Regi et Maríæ Regínæ supplicassent ut apud ipsum Reginaldum Cardinalem et Legátum intercedere vellent ut in eisdem bonis ecclesiasticis possessoribus relaxandis restrictus et difficilis esse nollet.
Ipsi autem Philippus Rex et Maria Regina ad quos maxime spectabat procedere ut Regnum eorum potestati regimini et curæ commissum in pace et tranquillitate conservaretur, supplicationibus et postulatis hujúsmodi cognitis et mature consideratis iudicassent ea omnia et maxime illa quæ in bonorum ecclesiasticorum causa petebantur pro cáusa fidei et pace publica per ipsum Regináldum Cardinálem et Legátum debere sine ulla dilatione concedi et propterea apud eundem Regináldum Cardinálem et Legátum super præmíssis omnibus intercessissent.
Prædíctus Regináldus Cardinalis et Legatus qui illuc ut ipsum Regnum quod tamdiu ab Ecclésiæ Cathólicæ Unitate separatum fuerat Deo et Ecclésiæ Christi ejúsque in terris Vicario reconciliaret et ea omnia quae ad pacem et tranquillitatem ipsius Regni pertinerent omni studio procuraret missus fuerat, ut paci et tranquillitati Regni hujusmodi consuleret et unitas Ecclésiæ ex qua salus tot animarum Pretioso Christi sanguine redemptarum dependebat in eodem Regno jam introducta corroboraretur et salva permaneret cum utriusque rei stabilitatem in eo maxime consístere si dictorum bonorum ecclesiasticorum possessoribus quominus ea tenerent nulla molestia inferretur plura et quidem gravia testimonia fidem facerent et ipsorum Philíppi Regis et Maríæ Regínæ qui pro unitate Ecclésiæ et dictæ Sedis auctoritate in prædícto regno instauránda tam studiose et pie elaboraverant, intercessio eam quam par erat auctoritatem apud dictum Reginaldum Cardinalem et Legatum habéret et ut universum Regnum prædíctum maternam vere ejúsdem Sedis indulgentiam et charitatem erga se agnosceret et re ipsa experiretur prædícta Auctoritate Apostolica qua per lítteras dictæ Sedis sufficiente ad id facultate munitus in ea parte fungebatur per suas lítteras dispensávit quod omnes et síngulæ Cathedralium Ecclesiarum erectiones, Hospitalium et Scholarum fundationes tempore prædícti Schismatis de facto et núlliter attestátæ in eo statu in quo tune erant perpetuo firmæ et stabiles permanerent; illisque Apostólicæ firmitatis robur adjecit, ita ut non temeritate priori sed ea Auctoritate quam tunc ipse eis tribuebat factæ ab omnibus censerentur; ac cum omnibus et singulis personis dicti Regni quæ in aliquo consanguinitatis vel affinitatis gradu etiam multiplici vel cognationis spiritualis seu públicæ honestátis justítiæ impediménto de jure positivo introductis et in quibus Romanus Pontifex dispensare consueverat, matrimonia scienter vel ignoranter de facto contraxissent ut aliquo impedimentorum huiusmodi non obstante in earum matrimoniis sic contractis libere et licite remanere seu illa de novo contrahere possent misericorditer in Domino dispensavit prolem susceptam et suscipiendam legitimam decernendo.
Ita tamen ut qui scienter et maliciose contraxerant a sententia Excommunicationis et ab incestus seu sacrilegii reatu a suo Ordinario vel curato quibus id faciendi facultatem concessit, absolutionem obtinerent; ac CUM COMPLÚRIBUS ECCLESIÁSTICIS SÆCULÁRIBUS ET DIVERSÓRUM ÓRDINUM REGULÁRIBUS PERSÓNIS QUÆ DIVÉRSAS IMPETRATIÓNES DISPENSATIÓNES, GRÁTIAS ET INDÚLTA TAM ÓRDINES QUAM BENEFÍCIA ECCLESIÁSTICA SEU ÁLIAS SPIRITUÁLES MATÉRIAS CONCERNÉNTIA PRÆTÉNSA AUCTORITÁTE SUPREMITÁTIS ECCLÉSIÆ ANGLICÁNÆ NÚLLITER, ET DE FACTO OBTINÚERANT, ET AD COR REVÉRSÆ ECCLÉSIÆ UNITÁTI RESTITÚTÆ FÚERANT, UT IN SUIS ORDÍNIBUS ET BENEFÍCIIS REMANÉRE POSSENT, DISPENSÁVIT ET CUM ÁLIIS SIMÍLI MORBO LABORÁNTIBUS SE DISPENSATÚRUM ESSE ÓBTULIT...
ac omnes processus in quibusvis instantiis coram quibuscumque iudicibus tam ordinarus quam delegatis etiam laicis super materiis spiritualibus habitos et formatos et sententias super eis latas quoad nullitatem ex defectu jurisdictionis insurgentem tantum sanavit illosque et illas Apostolica Auctoritate prædícta confirmavit ac quíbusvis ejúsdem Regni personis ad quorum manus bona ecclesiastica ex quocumque contractu seu titulo oneroso vel lucrative, jam devenissent iliaque tenuissent seu etiam tune tenerent omnes et quoscumque fructus ex iisdem bonis licet indebite perceptos in totum remisit et relaxavit, volens et decernens quod dictorum bonorum ecclesiasticorum tam mobilium quam immobilium possessores non possent tune nec in posterum per conciliorum Generalium vel Provincialium dispositiones seu decretales Romanorum Pontificum epistolas aut quameumque aliam censuram ecclesiasticam in dictis bonis seu illorum possessione molestari, inquietari vel perturbári nec eis áliquæ censúræ vel pœnæ ecclesiásticæ propter hujúsmodi detentionem seu non restitutionem irrogari vel infligi et sic per quoscumque iudices et auditores sublata eis quavis áli(ter) judicándi et interpretandi facultate et auctoritate judicari et definiri debere ac irritum et inane quidquid secus contingeret attentari prout in eisdem lítteris in quibus admonuit ad Romanum Pontificem recurrendum esse et ab eo suppliciter postulandum ut præmissa confirmare seu de novo facere digneretur, et eos qui res mobiles Ecclesiarum tenebant admónitos esse voluit ut severitatem Divini judicii contra Balthasarem regem Babilonis qui vasa sacra non a se sed a patre et templo ablata in prophanos usus convertit, ante oculos habentes, ea si extarent propriis ecclesiis vel aliis restituerent; et hortátus (est) ac etiam per viscera misericórdiæ Jesu Christi obtestatus est omnes et singulos quos hoc tangebat ut salutis suæ non omnino immemores, hoc saltem effícerent ut ex bonis ecclesiasticis maxime his quæ ratione personatum et Vicariatum populi ministrum sustentationi fúerant speciáliter destinata seu Cathedralis et aliis quæ tune extabant inferioribus ecclesiis curam animarum exercentibus ita provideretur ut earum pastores personæ et vicarii commode et honeste juxta earum qualitatem et statum sustentari et curam animarum laudabíliter exercere ac onera incumbentia congrue supportare possent plenius continetur.
Cum autem postmodum iidem Philippus Rex ac Maria Regina très oratores suos, viros admodum insignes et omni virtute prædítos ad Nos destinaverint et per eos Nobis in consistorio Nostro publico coram Venerabilibus Fratribus Nostris S. Románæ Ecclésiæ Cardinálibus et compluribus Archiepiscopis et Episcopis aliisque ecclesiarum prælátis obœdiéntiam præstíterint et successive Nobis supplicari fecérint ut singulis dispensationibus, decretis, adjectioni, sanatióni, remissioni, relaxationi et voluntati Reginaldi Cardinalis et Legati ac super illis confectis lítteris hujúsmodi robur Nostræ approbatiónis adjicere aliisque in præmissis opportúne provídere de benignitáte Apostólica dignarémur. Nos judicántes reductionem Regni hujúsmodi a qua tot animarum Pretiosíssimo Dómini Nostri Jesu Christi Sanguine redemptarum salus dependet, ac ipsius Regni in confessione veræ Fidei et Unitate Cathólicæ Ecclésiæ pacem et tranquillitatem nullis terrenárum rerum affectibus perturbari debere; premissis omnibus cum nonnullis ex eisdem fratribus Nostris ipsius Románæ Ecléssiæ Cardinalibus propositis et diligenter discussis, habitaque desuper deliberatione matura singula dispensationes, decreta, adjectiónem, sanatiónem, remissionem, relaxationem et voluntatem Reginaldi Cardinalis et Legati hujúsmodi ac prout illa concernunt omnia et singula per eundem Reginaldum Cardinalem et Legatum in premissis gesta ac facta ac in eísdem lítteris contenta.
ITA TAMEN UT SI QUI AD ÓRDINES ECCLESIÁSTICOS TAM SACROS QUAM NON SACROS AB ÁLIO QUAM EPÍSCOPO AUT ARCHIEPÍSCOPO RITE ET RECTE ORDINÁTO PROMÓTI FÚERUNT ÉOSDEM ÓRDINES AB EÓRUM ORDINÁRIO DE NOVO SUSCÍPERE TENEÁNTUR, NEC ÍNTERIM IN IÍSDEM ORDÍNIBUS MINÍSTRENT.
Prædícta auctoritate Apostolica ex certa scientia approbamus et confirmámus ac illis plenum et perpetuum inviolabilis firmitatis robur adicimus, supplentes omnes et singulos juris et facti defectus, si qui forsan intervenerint in eisdem, eaque omnia valida et efficacia fore suosque plenarios effectus sortiri debere decernimus.
Ut nihilominus pro potiori cautela cum his omnibus cum quibus idem Reginaldus Cardinalis et Legatus ut præfértur dispensavit modo et forma prædíctis ITA TAMEN UT AD ORDINES PRÆDÍCTOS AB ÁLIO QUAM EPISCOPO AUT ARCHIEPÍSCOPO UT PRÆFERÉRTUR ORDINATO PROMOTI, ORDINES IPSOS UT PRÆMÍTTITUR, DE NOVO SUSCIPERE TENEANTUR ET INTERIM UT PRÆFERÉRTUR NON MINÍSTRENT; eadem Apostolica auctoritate de specialis dono grátiæ de novo dispensámus, ac ea ómnia qua prædíctus Regináldus Cardinális Legátus decrevit decernimus nec non omnibus his quibus ipse robur Apostólicæ firmitatis adjecit Nos quoque robur ipsum adicimus.
Ac processus et sententias quos et quas ipse ut profertur sanavit modo et forma præmissis sanamus fructusque ex eisdem bonis ecclesiasticis ut prefertur perceptos prout per ipsum Reginaldum Cardinalem et Legatum remissi et relaxati fuerunt personis quæ illos perceperunt remittimus et relaxamus. Ac demum ea ómnia quæ idem Regináldus Cardinális et Legátus in eísdem lítteris vóluit nos quóque vólumus ac per eum ut præfértur admónitos admonémus áliosque et ália ágimus et facimus quæ et prout ipse in prædíctis lítteris égisse et fécisse dinoscitur non obstantibus felicis recordationis Páuli Papæ II prædecessóris Nostri de rebus Ecclésiæ non alienandis et quibusvis aliis Apostolicis ac in Provincialibus et Sinodalibus Conciliis editis specialibus vel generalibus constitutionibus et ordinationibus fundationibus quoque statutis et consuetudinibus etiam juramento confirmatione Apostolica vel quavis firmitate alia roboratis coeterisque contrariis quibuscumque.
Nulli ergo omnino hominum liceat hanc paginam nostræ approbationis confirmationis adjectionis, suppletionis, decretorum, dispensationis, sanatiónis, concessionis, relaxationis, voluntatis admonitionis, actionis et factionis jussionis infringere, vel ei ausu temerario contraire. Si quis áutem hoc attentáre præsúmpserit, indignatiónem omnipoténtis Dei, ac Beatórum Petri, et Páuli Apostolórum ejus, se novérit incursúrum.
Datum Romæ, apud Sanctum Marcum, anno Incarnatiónis Domínicæ millésimo quingentésimo quinquagésimo quínto. Duodécimo Kaléndas Júlii. Pontificátus Nostri anno primo.
JOÁNNES BAPTÍSTÆ BARENGUS, Epíscopus Larinénsis, Secr. a Brevis FREDERICUS CARD. CESIUS, Cam. S. Card. Col.
***