CITANDO A
Pietro da Palude
Patriarca de Jerusalén
CAPÍTULO V. DE LA MÁXIMA POTESTAD DEL PAPA
[... Cristo] mismo, es decir, el propio Cristo, dio la cabeza por encima de toda la Iglesia, que es Su cuerpo. Pero el Papa representa la persona de Cristo. Por lo tanto, San Pedro [y sus sucesores] son la cabeza de todo el cuerpo de la Iglesia, y deben influir la vida en todos los miembros. Ahora, el principio de la vida espiritual es la fe, y sin la fe es imposible agradar a Dios, dice el Apóstol.
Si, pues, el Papa fuera descubierto desviado de la fe, es como si estuviera muerto; carece de vida espiritual y no puede influir en la vida espiritual de los demás; así como un muerto no es un hombre, un Papa hereje no es Papa, porque está fuera de la Iglesia y no puede poseer las llaves de la Iglesia.
El mismo [Pedro de Palude] dice, arriba, q.3: el Papa no puede ser depuesto en ningún caso mientras es Papa, incluso si es culpable de un pecado grave; no solo porque su dignidad es superior y nadie puede juzgarlo por encima de él, sino también porque es constituido por Dios y Dios se ha reservado el juicio para Sí mismo.
Sin embargo, si el Papa cae en la herejía, queda ipso facto separado de la Iglesia, y privado del Oficio, no por sentencia legal, sino por la naturaleza misma de la herejía; porque quien ya no cree, es juzgado por la ley... Si se descubre que el Papa es hereje, es rechazado y separado de la Iglesia, y no puede ser la Cabeza del cuerpo de la Iglesia.
Y aunque su juicio se oculte, en cuanto su herejía sea conocida por la Iglesia, la cabeza antes dicha no podrá ya influir vida en la Iglesia. Pero como es del cuerpo, así es de la cabeza predicha; el Papa la define. Pero como el cuerpo de la Iglesia, así el hereje no puede ser ni permanecer Papa, porque no puede tener las llaves de la Iglesia fuera de la Iglesia; pero por otros pecados el Papa no es depuesto, ni pierde a los miembros, ni se define que es cabeza, ni puede juzgar a los miembros por confesiones.
Pero dice Pedro de Palude, arriba q.3, que si el Papa, como se dijo antes, por cualquier otro crimen notorio es incorregible, puede ser depuesto y juzgado, incluso si fuera un notorio hereje, dice que no. Porque no se puede decir que el Papa sea incorregible, ya que la contumacia se llama herejía, y él es contumaz por su confesión de infidelidad y herejía.
Pero se debe decir, según Pedro de Palude, que al Papa hereje se le permite tener [la Sede] ampliamente, aunque sin simonía la tenga ampliamente por herejía debido a alguna simplicidad. Cuando se dice que el Papa es dimitido, depuesto o se le quita [el cargo] por herejía, se toma propiamente y estrictamente la herejía, es decir, por el error fijo de aquello que es de fe: no, por lo tanto, por otros pecados que fueran notorios, ni por esa glosa.
ipfum, f. Chriftum dedit caput fupra omne ecclefiam, quæ eít corpus eius. Papa auté re: præfentat perfonam Chrifti. Vnde S. Petrus, Chriftum hoc caput totius corporis caput, & aut elfe influere uitam oibus membris. Principitú autem uité spiritualis eít fides, quz fine fide impoffibile eft placere Deo, ait Apoftolus. Si ergo papa deprehendatur a fide deuius moreft ac ff mortuus effet: caret vita spirituali, & non poteft influere in spiritualem uitam aliorum: Sicut enim mortuus non est homo, ita papa hæreticus deponendus non eít papa, quia ipfo facto est depositus. Idem dicit Petrus de Palude supra, q.3. papa nullo cafu quamdiu eft papa deponi potest, etiamsi sit reus gravis peccati: non solum quia dignitas eius est superior, & nemo potest eum judicare supra se, sed etiam quia a Deo est constitutus, et Deus iudicium sibi reservavit. Si autem papa incideret in hæresim, est ipso facto separatus ab ecclefia, & destitutus est officio, non per sententiam legalem, sed per ipsam naturam hærefis: quia qui non credit, iam iudicatus est a lege. Et quamvis iudicium eius lateat, quousque hærefis eius eflet ab ecclefia prædicta, nó potcft auté prædictum caput elfe influere uitam in ecclefiam: Sed ficut eſt de corpore, fic eft de prædicto capite, papa hoc definit. Sed ficut corpus ecclefiæ, & sic haereticus nó potest eíle nec manere papa, quia extra ecclefiam non potest habere claues ecclefiæ, per alia autem peccata papa nó deponitur, nec perdit membra, nec definit esse caput, nec potest membris per confessiones judicari. Dicit autem Petrus de Palude supra q.3. ficut papa, fuperius inducta, quz dicitur pro quocüq; alio crimine notorio si eft incorrigibilis papa poteft deponi & judicari, etiá si effet notorius hæreticus, dicit, nō. quia nō potest papa elt incorrigibilis, cum contumacia dicátur haerefis, & ipfa est hoc fit contumax per confefsionem eí íidélis & haeretici eius. Sed dicendum eft secundum Petrum de Palude, quòd Papa haereticus dimittitur large habere, licet sine fymonia eam large dicat haerefi propter aliquem simplicitatis. Cu autem dicitur papa dimittit deponi uel efle depofiti propter haerefim, fumitur ibi propriò, & stricte haerefis, f.q. errore fixo eorum quæ funt fidei: non ergo propter alia peccata quá notum effent, nec propter gloffam illam. Adde, dicit Aug. de. s.n.h. e. s.a. gl. illam. Adde dictum q. poffet saluari illa gl. uidelicet q. cum dicitur quod papa incorrigibiliter alicuius crimi póteft deponi intelligatur quā. De fic incorrigibüs quòd illud peccatum quod committit mortale credi & dicit non elfe peccatum, & illud eft hoc licet: & propter hærefim & non potét deponi, non alias, qz propter hoc folum quòd nõ defiftit ab actu peccati. Quid igitur fit fiendum quando Papa eft ita malus quòd moribus fuis destruit ec. clefiam Dei, dicit P. de Pal. q. 3. quòd eft duplex remedium. Primum eft exemplum eíus P. de Pal. de Pal. præcipué in factis iudicialibus, ut fi contra bonas leges quas ad indamnandum in obferuatione legaliú nimis condeícendens iudex conuerteret eos fandalizare, ut haberetur ad G. 2. & q. 9. c. fandalú, ut Papa in malis nō eí obftinatus, nec ipfi, sedere in Papa, nec ipsi funt reprehendendos. Vnde fi Papa nollet totum thefaurum ecclefiæ dare parentibus fuis, uel ecclefiam fandi Petri destriuere, aut dare parentibus patrimonium Petri uel alij modo huiufmodi quod non licet, non eft genus hærefis, sed eft crimen, non eft tamen tan tum difpofitione. Secundum remedium est exemplum B. Hilarij qui contra Leonem Papam præualuit orando. Iſte Leo fuit ut credo qui alio nomine dicitur Liberius Papa q. fanti hæreticis arrianis. Orandum ergo eft pro tali papa incorrigibili uel uel ecclefiam, eft melius quod oportet per alios de medio amoueri, nec unquam Deus fic ecclefiam fuam defpi. ceret quin eam exaudiret, & eflet côtra eum concilium conuocandum fi ipfe nollet conuocare ut per illud moneretur uel Deus im. ploraret ut remediu apponeret, ut reftituendo malis quæ uellet facere ne ecclefiæ periclitetur, aliud exemplum habetur de hoc in remedio de Anastasio Papa qui fauens haereticis affellando diuino iudicio percuffus eft. 19. Anaſtaſius. Item nota fecundum Aug. de Ancho quòd durum eft Papa deponi, quia non concilium generale congregari non poffit, nifi eius auctoritate, ut patet distin. 17. per totum, tamen quia papa propter crimé hærefis non eft papa, ideo in cafu caft eius auctoritas non requiritur, fed fufficiet auctoritas collegii Cardinalium, & aliorum Epifcoporum & Doctorum. Item dicit quòd fi notorium fit papam mortuum hærefim, & perfeuerit dogma docuiffe uel nutriuiffe, in ecclefia nó uidebit nec fe correxit poft mortem etiam poteſt accuſari, & damnari. Argu. mentum: Vide quomodo quæstio tertia, capitulum si uacra.
d d 3. et 4. P. 2. de de. p.
https://www.google.nl/books/edition/Eximii_Doctoris_B_Antonini_Archiepiscopi/JUxlAAAAcAAJ?hl=en&gbpv=1&pg=PA394&printsec=frontcover
***